این روزها دولت بیشتر از همیشه مورد توجه منتقدان قرار میگیرد؛ همه اجازه دارند آزادانه اشتباهات دولت را گوشزد کنند؛ اما فاصله زيادي است میان تخریب و نقد.
اگر نیت "نقد" خیر باشد و با هدف اصلاح امور و خدمت به خلق انجام شود، صلاح است اما اگر به قصد چوب لای چرخ دولت گذاشتن و سیاهنمایی باشد، نه تنها پسندیده نیست؛ بلکه گناه هم محسوب میشود. بنا به تعاریف دینی و سفارشات رهبری به دولت در مراسم تنفیذ رياست جمهوري، نقد درست و کارشناسانه "هدیه" است و دولت باید آن را پذیرفته و حرمت بگذارد.
مسئله دیگری که مطرح میشود این است که چگونه تشخیص بدهیم این فرد منتقد است یا مخرب؟ اين موضوع از نحوه بیان فرد کاملا مشخص میشود، فرد مخرب با عصبانیت، چهره برافروخته و با لحن توهینآمیز و عتاب صحبت میکند؛ اما فرد منتقد نگاه کارشناسانه دارد، لحنش شیوا و پسندیده است.
شاید گاهی لحن منتقدها نیشدار هم بشود اما دولت باید چشم پوشی کند؛ چون نیت خيرخواهانه او کاملا واضح است. هر انسان عاقلی باید نهي از منکر و امر به معروف را بپذیرد. شرط اساسي نقد این است که حتی اگر لحن بيانش تند است باز هم با راه حل همراه شود؛ نباید کسی به خودش اجازه دهد که دولت را تضعیف کند. اینکه بدیها را چند برابر کرده و از خوبی ها چشم پوشی کنیم تعرف کامل دشمنی است! بیش از دویست رادیو و تلوزیون خارجي شبانه روز فعالیت می کنند تا نظام و دولت را بد جلوه دهند؛ پس لزومی ندارد در داخل هم عده ای به آن دامن بزنند!
در يک کلام؛ منتقدها حق دارند درست انتقاد کنند و دولت هم باید شنوا باشد.
*استاندار سمنان
27216
نظر شما